ponedeljek, 12. april 2021

Stojan Plesničar (1910 – 1988)

Stojan Plesničar (1910 – 1988)




Rojen leta 1910 v Ajdovščini. Po osnovni šoli v Ajdovščini in realni gimnaziji v Ljubljani je leta 1931 diplomiral na Državni pomorski akademiji v Bakru. Leta 1932 je štiri mesece plul na tovorni ladji S/s “Dunav”, ki je bila v lasti Pomorske plovbe iz Sušaka. Po odsluženju vojaškega roka v Novem sadu (1932-1933) je bil do januarja 1936 zaposlen v mornariški sekciji nekdanje Jadranske straže v Ljubljani.

Tu je sodeloval pri ustanovitvi prvega slovenskega pomorskega mesečnika “Naše morje” (izhajal od marca 1936 do junija 1939) in bil njegov prvi urednik. Nato je služboval v Ljubljani, potem v Nišu kot uradnik notranje uprave. Po vrnitvi v Ljubljano v času okupacije je bil brezposeln in se je kot aktivist vključil v OF. Po vojni je bil junija 1945 poslan v Trst, ki je bil nekaj časa pod jugoslovansko upravo. Sodeloval je pri ustanavljanju direkcije za pomorski promet, zatem je delal v komisiji za ugotavljanje vojne škode.

Od novembra 1947 do novembra 1952 je poučeval na Slovenski pomorsko-trgovski akademiji v Semedeli (kasneje Pomorska srednja šola Piran). Poučeval je opremo ladij, plovbo in srbohrvaščino ter bil upravnik dijaškega doma šole.

Septembra 1953 se je zaposlil v pomorsko-upravni stroki, najprej v luški kapitaniji Piran in od septembra 1956 kot luški upravitelj v Kopru, kjer se je tudi upokojil decembra 1976 kot šef upravnega odseka.

Njegovo življenje je bilo vseskozi tesno povezano z morjem in je objavljal različne prispevke o morju in pomorskem gospodarstvu v dnevnem tisku in mesečnih publikacijah. Bil je tudi navdušen šahist in prvi predsednik Šahovskega društva Piran, ki je bilo ustanovljeno maja 1949 in je najstarejše športno društvo v piranski občini z neprekinjenim delovanjem.



četrtek, 16. januar 2020

Plesničarji v Črni gori (II )Juraj Plesnizer / Plesnicar in Montenegro II Juraj Plesnizer / Plesnicar en Montenegro II Juraj Plesnizer


Plesničarji v Črni gori (II) Juraj Plesnizer / Plesnicar in Montenegro (II) Juraj Plesnizer / Plesnicar en Montenegro (II) Juraj Plesnizer

Podatki v nadaljevanju so iz matičnih knjig župnije sv. Tripuna v Kotorju, signatura: Biskupski arhiv u Kotoru, matične knjige župe sv. Tripuna, matična knjiga vjenčanih II (1697 - 1824). Po preverjanju v bazi podatkov se je našlo da je Juraj Plesnizer (tako piše izvorno) imel z ženo Tripuno otroke: Vincenzo (Vicko) 28. 4. 1727, Josipa Liberata 20. 4. 1729, Marijo Antonijo 14. 6. 1730, Matijo 24. 2. 1732 ter Luko Mihovila Jerolima 12. 10. 1733.


Podatki so iz arhiva: Biskupski arhiv v Kotorju, matične knjige župe sv. Tripuna, krstna matična knjiga IV (1724 - 1775).

V matični knjigah se družina navaja kot Plesnicer in kot Plesnizer. Navedeni podatki so iz izvornih matičnih knjig. Podatki so navedeni v italijanščini oziroma v venetščini, verziji italijanskega jezika, ki se je uporabljal pod upravo Mljetske republike.

English / Plesnicar in Montenegro II Juraj Plesnizer

The data below are from the registers of the parish of St. Tripun in Kotor, signature: Episcopal Archives in Kotor, registers of the parish of St. Tripuna, registry book of married people II (1697 - 1824). After checking the database, it was found that Juraj Plesnizer (as it is originally written) had children with his wife Tripuna: Vincenza (Vicka) on 28 April 1727, Josip Liberat on 20 April 1729, Marija Antonija on 14 June 1730, Matija 24. 2. 1732 and Luka Mihovil Jerolim 12. 10. 1733.

The data are from the archives: the Episcopal Archives in Kotor, the registers of the parish of St. Tripun, baptismal register IV (1724 - 1775).

In the registers, the family is listed as Plesnicer and as Plesnizer. The data provided are from the original registers. The information is given in Italian or Venetian, the version of the Italian language used under the administration of the Republic of Venice.

Español / Plesnicar en Montenegro II Juraj Plesnizer

Los datos a continuación son de los registros de la parroquia de St. Tripun en Kotor, firma: Archivos del obispo en Kotor, registros de la parroquia de St. Tripune, registro de casados ​​II (1697-1824). Después de revisar la base de datos, se estableció que Juraj Plesnizer (como se registró inicialmente) tuvo hijos con su esposa Tripuna: Vincenza (Vicka) el 28 de abril de 1727, Josip Liberat el 20 de abril de 1729, Marija Antonija el 14 de junio de 1730, Matija 24. 2. 1732 y Luka Mihovila Jerolima 12. 10. 1733.

Los datos son de los archivos: el archivo episcopal de Kotor, los registros de la parroquia de St. Tripune, registro bautismal IV (1724-1775).

En los registros, la familia figura como Plesnicer y como Plesnizer. Los datos proporcionados son de los registros originales. La información se proporciona en italiano o veneciano, una versión del idioma italiano utilizado bajo la administración de la República de Venecia.



Plesničarji v Črni gori (I )/ Plesnicar in Montenegro / Plesnicar en Montenegro

Plesničarji v Črni gori I / Plesnicar in Montenegro / Plesnicar en Montenegro

Pri preverjanju zgodovine družine Plesničar v Črni gori mi je bila v veliko pomoč zgodovinarka in kolegica iz Hrvaške dr. Maja Katušić. Ko sem jo kontaktiral mi je prijazno posredovala podatke, ki sem jih o družini Plesničar potreboval in so koristni ter zelo dobrodošli. Pri prebiranju njene doktorske disertacije sem naključno zasledil, da omenja Jurija Plesničarja (Juraj Plesnizer) v delu ko govori o pekih in mlinarjih v Kotorju. Navaja (M. Katušić op.p), da je bilo v Kotorju v tistih časih kar nekaj pekov in mlinarjev (fornaio, molinaro). V začetku stoletja se pri krstu hčerke Katarine navaja pek Ivan Krstitelj Durasco (26. julija 1795), pek Antun Barbetta pa se navaja v matični knjigi krščenih kot oče celo trinajstih otrok – Josipa Andrije (28. oktobra 1727), Petra Andrije (3. oktobra 1729), Domenika Alvisea (24. septembra 1731), Marije Elizabete (15. decembra 1732), Nikole Inocenta (13. januarja 1734), Anđela (15. maja 1735), Šimuna Jakova (21. novembra 1737), Boža Andrije (13. februarja 1739), Marije Magdalene (16. maja 1741), Jakova (17. aprila 1742), Anđelike Antonije (19. julija 1745), Alvisea Roka (17. avgusta 1748) in Luigija Lovre (25. avgusta 1750).


V nadaljevanju navaja (M. Katušić op.p), da se je mlinar Juraj Plesnizer iz Gorizie oženil 25. oktobra 1722. leta s Tripuno Luppi pokojnega Josipa (poročni priči sta bila Battista Erizzo in Petar Petki).

English / Plesnicar in Montenegro I

In checking the history of the Plesnicar family in Montenegro, helped me a historian and colleague from Croatia, dr. Maja Katušić. When I contacted her, she kindly provided me with the information I needed about the Plesnicar family, which is useful and very welcome. While reading her doctoral dissertation, I stumbled upon her mentioning Juraj Plesnizer in her work on bakers and millers in Kotor. He states (M. Katušić op.p.) that there were quite a few bakers and millers (fornaio, molinaro) in Kotor at that time. At the beginning of the century, at the baptism of his daughter Katarina, the baker Ivan Krstitelj Durasco is mentioned (July 26, 1795), and the baker Antun Barbetta is mentioned in the registry book of baptized fathers of thirteen children - Josip Andrija (October 28, 1727), Peter Andrija (October 3, 1729), Domenico Alvise (September 24, 1731), Maria Elizabeth (December 15, 1732), Nicholas Innocent (January 13, 1734), Angel (May 15, 1735), Simon James (21 November 1737), St. Andrew (February 13, 1739), Mary Magdalene (May 16, 1741), James (April 17, 1742), Angelica Antonia (July 19, 1745), Alvise Rocco (August 1748) and Luigi Lovre (August 25, 1750).

He goes on to state (M. Katušić op.p.) that the miller Juraj Plesnizer from Gorizia married the late Josip on October 25, 1722 to Trypuna Luppi (the wedding witnesses were Battista Erizzo and Petar Petki).

Español / Plesnicar en Montenegro I

Al comprobar la historia de la familia Plesnicar en Montenegro, me ayudó un colega de Croacia, el dr. Maja Katušić. Cuando me comuniqué con ella, me brindó amablemente la información que necesitaba sobre la familia Plesničar, que es útil y muy bienvenida. Mientras leía su tesis doctoral, me topé con que mencionaba a Juraj Plesničer en su trabajo sobre panaderos y molineros en Kotor. Afirma (M. Katušić op.p.) que había bastantes panaderos y molineros (fornaio, molinaro) en Kotor en ese momento. A principios de siglo, en el bautismo de su hija Katarina, se menciona al panadero Ivan Krstitelj Durasco (26 de julio de 1795), y al panadero Antun Barbetta se menciona en el registro de bautizados como padre de hasta trece hijos. - Josip Andrija (28 de octubre de 1727) 3 de octubre de 1729), Domenico Alvise (24 de septiembre de 1731), Maria Elizabeth (15 de diciembre de 1732), Nicholas Innocent (13 de enero de 1734), Angel (15 de mayo de 1735), Simon James (21 de noviembre de 1737), San Andrés (13 de febrero de 1739), María Magdalena (16 de mayo de 1741), Santiago (17 de abril de 1742), Angélica Antonia (19 de julio de 1745), Alvise Rocco (Agosto de 1748) y Luigi Lovre (25 de agosto de 1750).

Continúa afirmando (M. Katušić op.p.) que el molinero Juraj Plesnizer de Gorizia se casó con el fallecido Josip el 25 de octubre de 1722 con Trypuna Luppi (los testigos de la boda fueron Battista Erizzo y Petar Petki).




Plesničarji v Črni gori / Plesnicar in Montenegro / Plesnicar en Montenegro


Plesničarji v Črni gori / Plesnicar in Montenegro / Plesnicar en Montenegro

Sledi za družino Plesničar v nekdanjih republikah bivše Jugoslavije ni kaj dosti. V blogu sem predhodno že opisoval naše sorodnike iz Srbije, kjer živi še nekaj potomcev s priimkom Plesničar in po poizvedovanju pri njih ne kažejo kakšne »posebne pripravljenosti« po vzpostavitvi kontaktov. Identično kot pri potomcih Petra Plesničarja (1826-1911) in njegove žene Marije Kravanja (1837-1890) (oba pokopana v Bovcu), ki še danes živijo na področju Hrvaške (Rijeke in tamkajšnjih okoliških krajev) so ljudje neodzivni in pasivni. Se pa pojavlja informacija o našem predniku (Juriju Plesničarju), ki je bil rojen v naših (goriških) krajih in je živel v Kotorju (v Črni gori) med leti 1700-1800.

Če omenim hišna imena v Voglarjih in Trnovim sem predhodno že zasledil hišno ime Pr Jurčevih - Pr Jurju, (v Status animariumu Pri Jurju) zato gre v stari dokumentaciji (1650-1800) poiskat povezavo v tem kontekstu. Zagotovo je bil Juraj (v nadaljevanju Jurij op.p.) doma od tam. Hranim originalno dokumentacijo.




English / Plesnicar in Montenegro

There are not many traces of the Plesnicar family in the former republics of the former Yugoslavia. In the blog, I have previously described our relatives from Serbia, where a few other descendants with the surname Plesnicar live, and after inquiring with them, they do not show any "special readiness" to establish contacts. Identical to the descendants of Peter Plesnicar (1826-1911) and his wife Marija Kravanja (1837-1890) (both buried in Bovec), who still live in Croatia (Rijeka and the surrounding areas), people are unresponsive and passive. However, there is information about our ancestor (Jurij Plesnicar), who was born in our (Gorizia) places and lived in Kotor (Montenegro) between 1700-1800.

If I mention the house names in Voglarje and Trnovo, I have previously seen the house name Pr Jurcevih - Pr Jurju, (in the Status animarium Pri Jurju), so in the old documentation (1650-1800) we can find a connection in this context. Certainly Juraj (hereinafter Jurij op.p.) was home from there. I keep the original documentation.

Español / Plesnicar en Montenegro

No hay muchos rastros de la familia Plesnicar en las antiguas repúblicas de la antigua Yugoslavia. En el blog, he descrito previamente a nuestros familiares de Serbia, donde viven algunos otros descendientes con el apellido Plesnicar, y después de preguntarles, no muestran ninguna "disposición especial" para establecer contactos. Al igual que los descendientes de Peter Plesnicar (1826-1911) y su esposa Marija Kravanja (1837-1890) (ambos enterrados en Bovec), que todavía viven en Croacia (Rijeka y las áreas circundantes), la gente no responde y es pasiva. Sin embargo, hay información sobre nuestro antepasado (Jurij Plesničar), que nació en nuestros lugares (Gorizia) y vivió en Kotor (Montenegro) entre 1700-1800.

Si menciono los nombres de las casas en Voglarje y Trnovo, he visto anteriormente el nombre de la casa Pr Jurčevih - Pr Jurju, (en el Status animarium Pri Jurju), por lo que en la documentación antigua (1650-1800) podemos encontrar una conexión en este contexto. Ciertamente, Juraj (en adelante Jurij op.p.) estaba en casa desde allí. Conservo la documentación original.


ponedeljek, 30. december 2019

Teodor Plesničar 1913-1996, Učitelj / partisan teacher / maestro partidista

Teodor Plesničar 1913-1996

Teodor Plesničar (1913-1996) je bil tretji otrok Rudolfa Plesničarja (1876-1915) in Katarine Strosar (1882-1964). Domačini so ga klicali Duərče iz Laza.

Po pripovedovanju žene Zofke je bil že kot otrok nadarjen za risanje in se je hitro naučil pisati in brati. Še posebno rad je bral, zato je z leti pridobival znanje in postal razgledan mladenič. Prav zato ga je med drugo svetovno vojno takratni Krajevni odbor predlagal za partizanskega učitelja. Poučeval je v Zavrhu v Dolini in pri Voglarjih Pr Bajti. Pouk je bil nereden, saj so Nemci večkrat prišli v vas zato so se skupaj z učenci velikokrat poskrili zadnji trenutek. Po vojni je začel obiskovati tečaj za učitelja in študij uspešno končal. Poučeval je cel dan, dopoldan in popoldan, saj je bilo otrok veliko (tudi do osemdeset). Bil je strog, toda učenci so ga imeli radi. V srcih voglarskih otrok je ostal zapisan kot dober učitelj.

Teodor je bil moj sorodnik. Bil je nečak moje prababice (Ivane-Johane Plesničar 1869-1962), ki je bila ravno tako doma iz Laza pri Voglarjih.

Voglarski učenci z učiteljem Teodorjem Plesničarjem, šol. l. 

1955/56 (Milena Šuligoj).

English / Teodor Plesnicar 1913-1996

Teodor Plesničar (1913-1996) was the third child of Rudolf Plesnicar (1876-1915) and Katarina Strosar (1882-1964). The locals called him Duərce from Laz.

According to his wife Zofka, he was talented in drawing as a child and quickly learned to read and write. He especially loved to read, so over the years he gained knowledge and became a knowledgeable young man. That is why during the Second World War, the then Local Committee proposed him as a partisan teacher. He taught in Zavrh in Dolina and at Voglarje Pr Bajti. The lessons were erratic, as the Germans came to the village several times, so they often hid at the last minute together with the students. After the war, he began attending a teacher's course and successfully completed his studies. He taught all day, morning and afternoon, as there were many children (even up to eighty). He was strict, but the students loved him. He remained inscribed in the hearts of the charcoal children as a good teacher.

Theodore was a relative of mine. He was the nephew of my great-grandmother (Ivana-Johana Plesničar 1869-1962), who was also from Laz near Voglarje.

Español / Teodor Plesnicar 1913-1996

Teodor Plesničar (1913-1996) fue el tercer hijo de Rudolf Plesničar (1876-1915) y Katarina Strosar (1882-1964). Los lugareños lo llamaban Duərce de Laz.

Según su esposa Zofka, tenía talento para dibujar cuando era niño y rápidamente aprendió a leer y escribir. Le encantaba especialmente leer, por lo que a lo largo de los años adquirió conocimientos y se convirtió en un joven entendido. Por eso, durante la Segunda Guerra Mundial, el entonces Comité Local lo propuso como maestro partidista. Enseñó en Zavrh en Dolina y en Voglarje Pr Bajti. Las lecciones fueron erráticas, ya que los alemanes vinieron al pueblo varias veces, por lo que a menudo se escondieron en el último minuto junto con los estudiantes. Después de la guerra, comenzó a asistir a un curso de profesor y completó con éxito sus estudios. Enseñaba todo el día, mañana y tarde, ya que había muchos niños (incluso hasta los ochenta). Era estricto, pero los estudiantes lo amaban. Quedó inscrito en el corazón de los niños carboneros como un buen maestro.

Theodore era pariente mío. Era sobrino de mi bisabuela (Ivana-Johana Plesnicar 1869-1962), que también era de Laz, cerca de Voglarje.






 




sreda, 11. december 2019

Milan Plesničar 1882-1969 (III) general Jugoslovanske vojske / Division General

Milan Plesničar 1882-1969 (III)

Po 2. svetovni vojni je bila skupina preko dvajsetih jugoslovanskih generalov nastanjena v dvorcu Farlar (Schloß Varlar, Coesfeld) nedaleč od Osnabrucka.

After World War II, a group of over twenty Yugoslav generals was housed in the Farlar Palace (Schloß Varlar, Coesfeld) not far from Osnabruck.

Después de la Segunda Guerra Mundial, un grupo de más de veinte generales yugoslavos se alojó en el Palacio Farlar (Schloß Varlar, Coesfeld), no lejos de Osnabrück.



Nekaj žensk se je pridružilo svojim možem, nekatere ne. Dneve so preživljali ob skromnih pokojninah in pomoči različnih humanitarnih organizacij. Ko so ostali samo še trije, štirje, so bili premeščeni v dom starejših občanov.

Some women joined their husbands, some did not. They spent their days on modest pensions and with the help of various humanitarian organizations. When there were only three or four left, they were transferred to a home for the elderly.

Algunas mujeres se unieron a sus maridos, otras no. Pasaron sus días con modestas pensiones y con la ayuda de diversas organizaciones humanitarias. Cuando solo quedaban tres o cuatro, los trasladaron a un hogar de ancianos.

General Milan Plesničar je bil v globoki starosti dobrega zdravja. Politično se ni udejstvoval. Včasih se je na povabilo sestajal z angleškimi in kanadskimi veteranskimi oficirji. V Jugoslavijo se ni vrnil nikoli več.




Dolgo je bil najstarejši (še živeči) general vojske Kraljevine Jugoslavije v emigraciji. Čeprav je ostal brez domovine je preživel troje otrok in ženo. Bil je veselega duha in se je veselil življenja. Zbolel je nekaj mesecev pred svojim 87. -im rojstnim dnevom. Umrl je v bolnici v Kosfeldu, zjutraj 10. maja 1969.

Pokopan je v Kripti srbske pravoslavne cerkve, ki je bila postavljena v spomin na žrtve druge svetovne vojne nedaleč od kraja, kjer se je nahajalo ujetniško taborišče »Oflag VI C« v Eversburgu pri Osnabrucku.



English / Milan Plesnicar 1882-1969 (III)

General Milan Plesnicar was in good old age in good health. He was not politically active. He sometimes met with English and Canadian veteran officers at invitation. He never returned to Yugoslavia.

For a long time he was the oldest (still living) general of the army of the Kingdom of Yugoslavia in exile. Although left homeless, he is survived by three children and a wife. He was a cheerful spirit and rejoiced in life. He fell ill a few months before his 87-th birthday. He died at a hospital in Kosfeld, on the morning of May 10, 1969.

He is buried in the Crypt of the Serbian Orthodox Church, which was erected in memory of the victims of World War II not far from the site of the "Oflag VI C" prison camp in Eversburg near Osnabruck.

Español / Milan Plesnicar 1882-1969 (III)

El general Milan Plesnicar gozaba de buena vejez y gozaba de buena salud. No fue políticamente activo. A veces se reunía con oficiales veteranos ingleses y canadienses por invitación. Nunca regresó a Yugoslavia.

Durante mucho tiempo fue el general más viejo (aún vivo) del ejército del Reino de Yugoslavia en el exilio. Aunque quedó sin hogar, le sobreviven tres hijos y una esposa. Era un espíritu alegre y se regocijaba en la vida. Se enfermó unos meses antes de cumplir 87 años. Murió en un hospital de Kosfeld, la mañana del 10 de mayo de 1969.

Está enterrado en la Cripta de la Iglesia Ortodoxa Serbia, erigida en memoria de las víctimas de la Segunda Guerra Mundial, no lejos del lugar donde se encontraba el campo de prisioneros "Oflag VI C" en Eversburg cerca de Osnabrück.





Milan Plesničar 1882-1969 (II) general Jugoslovanske vojske / Division General


Milan Plesničar 1882-1969 (II) 


V aprilski 2. svetovni vojni 1941 je bil general Plesničar ujet kot pomočnik poveljnika 5. armadnega območja in odveden v nemško ujetništvo.

In April 2, World War II, General Plesnicar was captured as an assistant commander of the 5th Army District and taken prisoner by the Germans.

El 2 de abril de la Segunda Guerra Mundial, el general Plesnicar fue capturado como subcomandante del 5º Distrito del Ejército y hecho prisionero por los alemanes.


V svoji kratki biografiji, ki jo je zapisal leta 1967 je končal tako:

April 1941: Sem pomočnik komandanta Pete armadne oblasti s činom Divizijskega generala. Iz Niša premeščen v Rogatico v Bosni. Sramota, ujetništvo, taborišče v Nemčiji, brezupnost, potrtost, razočaranje, nesreča in starost.

Zapustil je dnevnik od 1.aprila 1941, ko je odhajal iz Beograda ob slovesu na postaji. Takrat se je družina videla zadnjič. Svojo ženo Maro je videl potem samo še enkrat na kratko, ko so jih peljali skozi Beograd v taborišče. 




Po končani 2. svetovni vojni je bila pred zaporniki težka odločitev, se vrniti v državo v kateri se je vse spremenilo ali ostati v tujini. Katerakoli od dveh odločitev je bila težka, vendar se je bilo potrebno odločiti. General Milan Plesničar je ostal v Nemčiji.

Ko je z odločbo novih jugoslovanskih oblasti izgubil jugoslovansko državljanstvo se ni odločil, da bi postal državljan katere druge države. Do konca življenja je ostal apatrid, oseba brez državljanstva.

V družini je veljal kot glavni razlog za to sramovanje, zaradi izgubljene vojne in ozemlja. Milan ni nikoli več na sebe obesil nobenega od mnogih odlikovanj, ki jih je imel in tudi ni želel, da mu jih prinesejo. Do osemdesetih let prejšnjega stoletja so samevala v kleti. Šlo je za oficirsko čast, ki jo je brezpogojno spoštoval.

English / Milan Plesnicar 1882-1969 (II)

In his short biography, written in 1967, he concluded:

April 1941: Assistant Commander of the Fifth Army Authority with the rank of Divisional General. Moved from Nis to Rogatica in Bosnia. Shame, captivity, camp in Germany, hopelessness, depression, disappointment, misfortune and old age.

He left the diary on April 1, 1941, when he was leaving Belgrade for a farewell at the station. That was the last time the family saw each other. He then saw his wife Mara only briefly again when they were taken through Belgrade to the camp.

After the end of World War II, the prisoners had a difficult decision to return to a country where everything had changed or to stay abroad. Either of the two decisions was difficult, but a decision had to be made. General Milan Plesnicar remained in Germany.

When he lost his Yugoslav citizenship by a decision of the new Yugoslav authorities, he did not decide to become a citizen of any other country. He remained stateless for the rest of his life, a stateless person.

In the family, he was considered the main reason for this shame, due to the lost war and territory. Milan never hung any of the many decorations he had on himself again, nor did he want them to be brought to him. Until the 1980s, they were alone in the basement. It was an officer's honor that he unconditionally respected.

Español / Milan Plesnicar 1882-1969 (II)

En su breve biografía, escrita en 1967, concluyó:

Abril de 1941: Subcomandante de la Quinta Autoridad del Ejército con el rango de General de División. Se mudó de Nis a Rogatica en Bosnia. Vergüenza, cautiverio, campamento en Alemania, desesperanza, depresión, desilusión, desgracia y vejez.

Dejó el diario el 1 de abril de 1941, cuando salía de Belgrado para despedirse en la estación. Esa fue la última vez que la familia se vio. Luego volvió a ver a su esposa Mara sólo brevemente cuando los llevaron al campamento a través de Belgrado.

Tras el final de la Segunda Guerra Mundial, los prisioneros tuvieron la difícil decisión de regresar a un país donde todo había cambiado o quedarse en el extranjero. Cualquiera de las dos decisiones fue difícil, pero había que tomar una decisión. El general Milan Plesnicar permaneció en Alemania.

Cuando perdió su ciudadanía yugoslava por decisión de las nuevas autoridades yugoslavas, no decidió convertirse en ciudadano de ningún otro país. Permaneció apátrida por el resto de su vida, un apátrida.

En la familia, se le consideraba el principal motivo de esta vergüenza, debido a la guerra y el territorio perdidos. Milan nunca volvió a colgar ninguno de los muchos adornos que tenía, ni quería que se los trajeran. Hasta la década de 1980, estaban solos en el sótano. Era un honor de oficial que respetaba incondicionalmente.